تأثیر برنامۀ حرکتی پیشرونده بر بهبود مهارت های حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر برنامۀ حرکتی پیشرونده بر بهبود مهارت­های حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم بود. روش مطالعۀ حاضر تجربی و از نوع پیش آزمون، آزمون میانی، پس­آزمون و آزمون یادداری است. از بین کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در شهرهای سمنان و یزد، 16 نفر به صورت نمونه­های در دسترس انتخاب و براساس سن (1/3 ± 26/8 سال)، جنس، شدت و درجۀ اوتیسم و نیز پایۀ تحصیلی به طور نسبی همتاسازی شدند و در گروه های تجربی (8) و کنترل (8) قرار گرفتند. ابتدا پیش آزمون با استفاده از آزمون اولریخ 2000 از آزمودنی­ها به عمل آمد. برنامۀ حرکتی پیشرونده به مدت 30 جلسه اجرا شد. پس از 15 جلسه آزمون میانی و 30 جلسه آزمون پایانی از کودکان به عمل آمد و نیز پس از 30 روز از پایان تحقیق آزمون یادداری انجام گرفت. از آزمون ks به منظور تعیین نرمال بودن داده­ها و از آزمون تحلیل واریانس عاملی با طرح تکرار اندازه­گیری و نیز آزمون تعقیبیlsd  به منظور تعیین کمترین تفاوت معنا داری استفاده شد. یافته­ها نشان داد که برنامۀ حرکتی پیشرونده نسبت به گروه کنترل در سطح معناداری 05/0 p< تأثیر بیشتری بر رشد مهارت­های دستکاری، جابه جایی و مهارت درشت داشته است.